Rosmarinus officinalis
Rozmaryn jest zimozielonym krzewem należącym do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Występuje naturalnie w rejonie śródziemnomorskim. Do celów leczniczych, kulinarnych i perfumeryjnych uprawiany jest głównie w Hiszpanii, Maroko, Tunezji i południowo-wschodniej Europie. W Polsce często sadzony jest jako roślina ozdobna1,2.
W Europie oraz Azji, od czasów starożytnych rozmaryn stosowano w celu wspomagania trawienia. Ciekawe jest, że w tradycyjnej medycynie ludowej używano przetworów z tego surowca wierząc, że mają one korzystny wpływ na organizm, zarówno przy stosowaniu wewnętrznym i zewnętrznym. Obecnie liście rozmarynu często używa się jako przyprawę, szczególnie popularną we Włoszech i Francji 1,2,3,4.
W kuchni i fitoterapii stosuje się głównie liść rozmarynu (Rosmarini folium). Ceniony jest on głównie za zawartość olejku lotnego, którego głównymi składnikami są: borneol, cyneol i kamfora. Ponadto surowiec ten wyróżnia się także obecnością flawonoidów, garbników i kwasu rozmarynowego. Liść rozmarynu wspiera prawidłową czynność układu pokarmowego, w tym wątroby i korzystnie wpływa na trawienie1,2,3.
1 H. Strzelecka, J. Kowalski, Encyklopedia zielarstwa i ziołolecznictwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, s. 485-486
2 M. Wichtl, Herbal Drugs and Phytoparmaceuticals, Medpharm GmbH Scientific Publishers, Stuttgart, Germany 2004, s.292-293
3 A. Ożarowski, Ziołolecznictwo Poradnik dla lekarzy, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1982, s. 231-232
4 M. Blumenthal, A. Goldberg, J. Brinckmann, Herbal Medicine: Expanded Commission E Monographs, Integrative Medicine Communications 2000, s. 523-525
