(Coriandrum sativum L.)
Kolendra siewna jest jednoroczną rośliną z rodziny selerowatych, której właściwości są znane już od czasów starożytnych. Wzmianki o niej znajdują się w papirusach egipskich, tekstach sanskryckich oraz w Biblii. Przez naszych przodków była wykorzystywana jako przyprawa, a w średniowieczu stosowano kolendrę jako afrodyzjak.
W ziołolecznictwie wykorzystywany jest owoc kolendry oraz olejek eteryczny. Owoce wykazują działanie rozkurczające oraz pobudzają trawienie. Uprawiane są dwie odmiany kolendry, które różnią się wielkością owoców oraz zawartością olejku. Pierwsza z nich to odmiana drobnoowocowa, charakteryzująca się dużą zawartością olejku a druga to odmiana gruboowocowa o niższej jego zawartości.
Olejek otrzymywany jest w wyniku destylacji z parą wodną dojrzałych, wysuszonych i rozdrobnionych owoców kolendry. Jego skład może różnić się w zależności od pochodzenia surowca. W ziołolecznictwie stosowany jest najczęściej w formie płynnej, jako składnik doustnych preparatów złożonych oraz w preparatach do użytku zewnętrznego. Olejek kolendrowy (zwłaszcza jego składnik linalol) rozkurcza mięśnie gładkie przewodu pokarmowego oraz dróg żółciowych.
Wyciąg z owoców kolendry jest składnikiem płynu Raphacholin plus, który stosuje się w przypadku niestrawności oraz jako środek łagodnie pobudzający wydzielanie żółci.
H. Strzelecka, J. Kowalski, Encyklopedia Zielarstwa i Ziołolecznictwa, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2000, s. 238-239
E. Lamer-Zarawska, B. Kowal-Gierczak, J. Niedworok, Fitoterapia i Leki Roślinne, wyd. PZWL, Warszawa 2007, s. 312-313
