(Urtica dioica)
Pokrzywa jest rośliną jednoroczną z rodziny Urticaceae (pokrzywowate). Jest wykorzystywana w ziołolecznictwie już od czasów Starożytnych. W Średniowiecznej Europie była znana jako roślina przędzalnicza, jeszcze zanim wprowadzono bawełnę. Była również uważana za roślinę magiczną. Wierzono, że może chronić przed uderzeniem pioruna, a Słowianie przy jej pomocy odpędzali złe uroki. Pokrzywa od wieków towarzyszy człowiekowi, występując powszechnie na łąkach, w przydomowych ogródkach, nad brzegami rzek i jezior oraz w lasach liściastych. Kojarzy nam się z nieprzyjemnym parzeniem, a to za sprawą substancji o nazwie histamina oraz kwas mrówkowy, które zawarte są w jej włoskach gruczołowych na spodzie blaszek liściowych.
Liście pokrzywy zawierają wiele substancji czynnych m.in.: kwas krzemowy, witaminę C, składniki mineralne oraz kwasy organiczne. Napary z surowca wspomagają prawidłową pracę układu moczowego oraz wspierają proces usuwania produktów przemiany materii. Młode liście wykorzystywane są również w kuchni. Świeżo zebrane charakteryzują się korzennym, gorzkawym smakiem i mogą być dodawane do sałatek oraz oczyszczających toników.
P. Ody, Wielki zielnik medyczny, wyd. DEBIT, s. 108
Ojciec A. Bilgri, A. Birgit, Zioła w kuchni i aptece, s. 41-42
M. Pieszak, P. Mikołajczak, Właściwości lecznicze pokrzywy zwyczajnej (Urtica dioica L.), Postępy Fitoterapii 4/2010, s. 199-204
